Amsterdams avontuur: deel 1

Maandagochtend 7.10 uur stipt zag ik Stephanie (zonder ochtendhumeur en met bollend buikje) lachend in mijn richting zwaaien voor de Panos in het station van Brugge. Het avontuur kon beginnen! Gewapend met tal van reisgidsen, kaarten, fototoestel en een stevig ontbijt wandelde ik met stevige tred haar richting uit.
“En zie je het zitten?” vroeg ze enthousiast. “Ja hoor” murmelde ik met mijn ochtendhese stem, wensend dat ik mij nog eens kon omdraaien in m’n warme bed.

Snel kochten we de tickets met eindbestemming Amsterdam en haastten we ons naar het te drukke perron. Het beloofde een stralende warme dag te worden en ik showde mijn nieuwe fancy zonnebril (een toerist zonder zonnebril is als een café zonder bier).
Eenmaal op de trein konden het gebruikelijke geroddel, gesnater en de slappe lachbuien van start gaan (ik ben vrijwel zeker dat de medetreinreizigers dol op ons waren). Jammer genoeg moest er ook nog gewerkt worden, na een paar uurtjes bijpraten gooiden we al ons voorbereidend werk op de te krappe, onpraktisch-van-vorm, plakkerige (volgens de GBCS is de term plakken altijd correct) treintafel.
Algauw besloten we dat de pav-module voor Amsterdam al mooi op punt stond. We verzonnen nog enkele extra opdrachten, weetjes en zeker te bezoeken monumenten en wierpen een tevreden blik op het werk. Net op tijd!

Er word gezegd dat zwangere vrouwen voor twee kunnen eten en ik kan dit bevestigen. Eenmaal mijn voet de Amsterdamse bodem raakte, stelde Stephanie op een licht dwingende manier voor om eerst een hapje te eten. Ik wierp een korte blik op mijn polshorloge en werd net niet aangereden door een meute fietsers, 1-0 Femke V.S. fietsers. De fietsers zwaaien dus de plak in Amsterdam, de fietsende gekken uit Gent waren niets vergeleken met dit fietsende kaasetende volkje. Stephanie stelde voor om de kaart van Amsterdam boven te halen en zo de kortste weg naar de leuke restaurantjes uit te stippelen. Met enig protest in m’n stem verklaarde ik dat ik heel wat stadsoriëntatie bezat en dat het heus niet zo ver weg was. “Stephanie, wij pav-mensen hebben zo’n kaart niet nodig. Op de trein heb ik gezien dat we gewoon de straat moeten volgen en we komen er zo op uit!” riep ik triomfantelijk. Ik voelde mij al in mijn nopjes door het bruisende stadsgeruis en waande mij een echte Amsterdamse. “Ik lach het gevaar tegemoet, ha ha ha ha”, riep ik iets te enthousiast, een leuke quote uit ‘De Leeuwenkoning’ mocht niet ontbreken en is altijd op z’n plaats. Al kakelend liepen we in het Amsterdamse zonnetje, genietend van de omgeving. In een mum van tijd bereikten we de prachtige stadsgrachten! Ik verkondigde net mijn liefde voor de stadsgrachten en hoe graag ik wel in zo’n huisje zou wil wonen toen plots..., en ik overdrijf niet, ik oog in oog kwam te staan met een bijna naakte vrouw! Algauw merkte ik meerdere vrouwen op die weinig om het lijf hadden... Die schattige huisjes hadden allemaal grote ramen met vrouwen erachter... Verbijsterd en naïef keek ik om mij heen met enkel de aanstekelijke lach van Stephanie die weergalmde op de achtergrond. “Oh my god, Femke we zijn op de walletjes” , proestte Stephanie er tussen twee lachbuien uit! Ik keek wat ongemakkelijk rond en merkte plots heel wat ongure winkeltjes op waarvan ik jullie de gore details bespaar. “Euchm Stephanie, geef eens de kaart”, mompelde ik met een vuurrood aangelopen hoofd. Na tal van soortgelijke straatjes kwam eindelijk de dam in zicht. “Red light district, ik heb geen rooie lampjes gezien hoor”, murmelde ik na de eerste schrik. “Het is dan ook nog geen avond”, verklaarde stadsexperte Stephanie met enige trots. Eenmaal op de dam verbande ik alle onkatholieke beelden van mijn netvlies. We besloten dat het dringend tijd was om een hapje te eten en maakten er nog een spetterende dag van met ons drietjes.

Wordt vervolgd...

Femke Major