Beton

In tijden van fotochemische smog en veranderlijk klimaat niet enkel in de lucht maar ook onder de bewoners van de nog steeds draaiende planeet staan ook wij nog eens stil. Stil bij niet alledaagse dingen.

Vorige vrijdag op een gunstig moment, the right time and the wrong place begonnen we aan 't schrijven van een gedicht. Dit gedicht draagt 't gevoel die voor elk van ons anders te interpreteren is. Afscheid van een gebouw met een verhaal, de garenmarkt.

BETON

-

De industrieel aandoende TL- lampen
in hun mantel van schimmel
hebben de tand des tijd doorstaan.
Hun laatste licht
vormde de schaduw
van de warme studenten in het kille gebouw.

Met enige melancholie
sloeg ze haar laatste dweil
door de B- blok.
Het eeuwig klinkende wisselgeld,
een laatste confrontatie,
ontwapenende blik
maakte ’t gemis alleen maar
intenser.

Ooit was oud antiek,
nu is alles wat niet nieuw is
ziek.

De heersende hitte
en rood aangelopen huid
vaagde alles weg
want niks maakt meer uit.

Ergens in de verte,
een vogel op de vlucht voor het beton
die haar nest
onherroepelijk vervangen heeft.

-

Sarah Muzaffar & Nickhail Popelier