Een oprechte getuigenis over 'loslaten, opbouwen, overleven én genieten'

Lieve PAV'ers

De laatste maanden van mijn leven gingen als een sneltrein... afstuderen - werk zoeken - vakantie - reizen - genieten... 1 september naderde, vlinders bouwden hun nest in mijn buik en kweekten als de konijnen...
's Morgens stapte ik met knikkende knietjes, lederen aktentasje (eeeiii, we gaan voor echt hoor!) en een bang hartje de leraarszaal binnen. 'Hulptitularis van 5 automechanica' - slik - 22 potige kerels.
Informatie overspoelde me. Elke collega vond het nodig gouden tips te geven waar tante kaat nog een puntje zou kunnen aan zuigen. 'Niet te populair willen zijn.', 'Streng zijn van in't begin', 'Niet laten sollen met je,hoor!', 'Duidelijke afspraken maken!'. Ik was overtuigd, dit zou me lukken. Laten we het benoemen onder 'ambities en idealen van een jonge, pas afgestuurde leerkracht.' (Later besef je dat die 'gouden raad' goed bedoeld is, maar weinig concreet...)

M'n hoofd zat vol vragen. Zal ik de klassen aan kunnen? Hoe zal het lopen met de collega's? Wanneer krijgen mijn leerlingen eindelijk hun handboeken? (Ik hoop nog steeds op hun komst!) Wat als ik faal? Zullen ze tevreden zijn over me?

De eerste week vorderde, je leert lesuur per lesuur je leerlingen een beetje kennen. Gezichten, klaslijsten, eerste 'ettertjessymptomen' dringen je hoofd binnen. Voor ik het wist was het vrijdag, de eerste week was goed verlopen. Onder de slogan 'goed begonnen is half gewonnen' werd er met de collega's nog wat nagepraat bij een fris drankje. :)

We zijn 3,5 weken, 4 werkstudies, stapeltje straf en bergen emoties ver. Een nieuwe, jonge (vrouwelijke) leerkracht wordt op de rooster gelegd, hoe zeker je ook in je schoenen staat. Ik kan je zeggen dat ik al enkele idealen heb laten varen. Zo moet je op tijd ingrijpen en straf geven, of je houdt het nooit een volle week uit. Creatieve en actieve werkvormen in klassen van 20 bso'ers loopt, hoe goed je het ook probeert voor te bereiden, vaak falikant af...

Ik heb al gehuild, gevloekt (ja, als lerares godsdienst... maar ik denk dat God er op dat moment wel even tegen kon! :o) ), maar ook gelachen bedankt en 'gevreugdedanst'.
Soms vraag je af wat er van de jeugd moet worden. Als er een 'fluim' door de klas vliegt en je de zoveelste 'rode nota' in hun agenda moet schrijven, als je even op je plaats gezet wordt door een leerling met streken, als enkele leerlingen weigeren een taak te maken... dan gaat de wereld even sneller draaien. Dan denk je: 'Wat doe ik toch verkeerd???' (Blijkt dat het de 'sterren van de school' zijn, en je het best wel goed uithoudt!)

En toch... elke dag trek ik goedgemutst naar school. (Ondertussen ook al met een gegipste schrijfhand en gekneusde knie... lang verhaal, maar ben met mijn fiets over een levende (!) kat gereden die het begrip 'voorrang van rechts' niet kent.). Waarom zo vrolijk?
Voor de gasten die enthousiast binnen komen, voor de leerlingen die teleurgesteld zeggen 'weeral voorbij' wanneer de bel rinkelt. Voor de jongeren die zich 'rot' amuseren in de schooljeugdbeweging waar ik mee verantwoordelijk voor ben. Daar haal je de energie, die je er even later weer in volle boost eruit laat komen in de klassen waar je minder naar verlangt!

Ik kan uren vertellen over wat ik in die drie grote weken al mocht meemaken! Gekke antwoorden, vreemde situaties, frustraties en puur entertainment. En wat is er nu het leukst? Uitgeput thuiskomen van een hele dag 'BSO en TSO' of thuiskomen en het gevoel hebben dat je de hele dag werd aangestaard? Ik zeg volmondig 'JA' tegen mijn, helaas niet altijd even goeie, klasgroepen.

Ik haal het nog in mijn hoofd om hieronder nog enkele 'gouden tips' te schrijven. Omdat ik vrees dat ik tegen juni ook ga vervreemden in onconcrete tips van een al wat minder-nieuwe-nieweling...

• Vraag - vraag - vraag - vraag... stel superveel vragen. Over praktische dingen, over gang van zaken, of iets waarover je twijfelt, over leerlingen, over bijhouden van taken/toetsen, over puntenverdeling, over ALLES! Ik noem een collega/vriend zelfs al m'n persoonlijke hulplijn! DOEN!


• Durf zeggen dat je een klas niet goed aan kan. Iedereen komt het tegen en erover praten doet zo'n fantastisch deugd en zorgt ervoor dat je steun krijgt. Ik probeer het eenmaal ik de schoolpoort buitenga, achter me te laten. (T-begrip = TrekHetUNuTochNeKeerNietAan)


• Geniet, geniet van je leerlingen, het lesgeven, de goeie sfeer in de leraarskamer. Want het is geen 'werk' het is 'leven'.

Jah, 't is een lange tekst geworden, en heb dan nog superveel 'gewist en korter geformuleerd'. Maar nu heb je vast nog wat tijd om het allemaal te lezen. :) Ik hoop dat ik pav'ers bij ons op 'stage' mag ontmoeten. Succes allen, welkom aan PAV1!

Groetjes

Liesel

Alias: Mevrouw Verbeke, VL, 'Skoe', 'Plaaster', 'Lieselotje' en/of 'Miss Cake'

(Ja, werelds, die bijnamen!)